Część I

ROZDZIAŁ I

Specyficzne warunki panujące w jaskini sprawiły, że zwłoki zachowały się niemal w idealnym stanie. Niezbyt zaawansowany rozkład nie zatarł rysów z przystojnych twarzy kobiet, których ciała leżały w kącie groty. Zaciskając nos i oddychając tylko przez usta podszedłem do nich bliżej, by zabrać ciało za które mi zapłacono.

Jednej z nich nie znałem. A sądząc po jej ubraniach była pracownicą na plantacji ryżu. Drugą jednak rozpoznałem od razu, nawet po śmierci zadziwiająco przypominała swoją bliźniaczkę, Otsu - ciemne włosy, kształt nosa i ust. Niewątpliwie miałem przyjemność z Mashimame. Czubkiem buta odepchnąłem ciało  nieznanej mi kobiety i pochylając się, chwyciłem za nadgarstek martwe ciało siostry mojej pracodawczyni, przerzucając je sobie przez ramię.

Dałem sobie godzinę na dotarcie do domu Otsu i kolejne pół na wysłuchiwanie jej pochlebstw i wyrazów wdzięczności. Potem dwanaście godzin na dotarcie do wioski i kwadrans dla Hokage. Miałem szanse na branie udziału w przyjęciu urodzinowym dla Naruto, nie chciałem go przegapić, zwłaszcza, że to właśnie jemu zawdzięczam swoje obecne życie. 

Przyspieszyłem, wybiegając z jaskini. 

* * *

  Wagon był pusty, mimo to panowała w nim duchota i zapach potu, którym najpewniej przesiąknęły skórzane obicia siedzisk. Okien nie dało się otworzyć, po ostatnich napaściach złodziei na pociągi trasy Ziemia-Ogień właściwie nic nie działało poprawnie. Ayase westchnęła głośno związując włosy w niedbałym koku na czubku głowy. Ściągnęła okulary, które wciąż zjeżdżały jej z nosa i w zamyśleniu przygryzła ich zausznik. Chciała jeszcze raz powtórzyć w myślach plan działania na najbliższe dni. 

Zjawienie się na jego urodzinach bez zapowiedzi nie było może najlepszym pomysłem na jaki w życiu wpadła, jednak po wcześniejszej korespondencji wywnioskowała, że Naruto Uzumaki jest typem człowieka otwartego na nowe znajomości i wyzwania, więc jego reakcja nie powinna być jakoś szczególnie ostra. Nie zależało mu też paradoksalnie na sławie, co przyczyniło się do tego, że niechętnie podszedł do pomysłu tworzenia historii opartej na swoim życiu. A byłaby bestsellerem. Powieścią o życiu człowieka, który miał chyba największy wpływ na historię w dziejach współczesnego świata... 

Poza tym przyjaźnił się z ostatnim przedstawicielem klanu Uchiha, gdyby udało jej się przeprowadzić i z nim wywiad, Spowiedź Uchihy - taki nosiłby tytuł - świetny, chwytliwy i pełen tajemnicy, mogłaby go sprzedać po astronomicznej cenie.

Jeśli dobrze to wszystko rozegra, udałoby się jej upiec dwie pieczenie na jednym ogniu, a każda byłaby większa od drugiej. 

Gdy przybędzie na miejsce, pójdzie do Hokage, nie powinna mieć problemów przy wejściu do wioski, ponieważ  nie jest kunoichi i ma żółtą kartę. Z racji tego, że szybciej wysłała Szóstemu list motywacyjny w którym przedstawiała się jako emigrantka ze Skały, początkująca pisarka, szukająca w Konoha inspiracji, spotkanie będzie tylko formalnością. Ma już wynajęte mieszkanie, więc zostawi w nim tylko swoje rzeczy. Zażyje tabletki na przeczyszczenie i ruszy do jakiejś nieciekawej knajpki. Potem będzie szpital, godzina 19 - rozpoczęcie obchodu Wiśni. Opowie jej swoją łzawą historyjkę, pewnie zostanie zaproszona na wieczór do Ihiraku Ramen, pozna znajomych Haruno.

B ę d z i e    u r z e k a j ą c a.

  Zdobycie adresu przyjęcia będzie już tylko formalnością.

Najpierw złoży mu życzenia i da prezent - niespotykane w Konoha czekoladki z nadzieniem z ostrych owoców, dopiero później mu się przedstawi. Powie mu, że nie liczy na współpracę, a jedynie spotkanie w cztery oczy na którym będzie mu mogła podziękować. Głęboki dekolt powinien wszystko załatwić.

  Uśmiechnęła się, mimowolnie ściskając kolano. Właściwie nie musi kłamać, co stawia ją w jeszcze lepszej sytuacji. Nie jest kunoichi i jest pisarką. Co prawda nie początkująca i podrzędną, jednak zawód to zawód.  

  Schowała okulary do torby podróżnej, czując jak pociąg zwalnia. Założyła soczewki i rozpuściła włosy, przeczesując je palcami. Dojeżdżała do celu.

  - Szach...

* * *

  Kakashi nie zadawał mi wielu pytań, zlecenie zostało wykonane perfekcyjnie. Z resztą, nie było to jedynym powodem jego wstrzemięźliwości. Mimo że był moim dawnym mentorem, jako pierwszy nie zgodził się z Naruto, który chciał mojego całkowitego ułaskawienia.  

Nie zdziwiło mnie jego zachowanie. 

Ale  rozdrażniło, prawda?

 Nie chciałeś tego usłyszeć, mimo że zdawałeś sobie z tego doskonale sprawę. 

  Przycisnąłem palec do skroni,  nie zapanowałem nad odruchem - zwróciłem uwagę Hatake. 

Po raz pierwszy od wielu miesięcy spojrzał mi się w oczy.  Nie chciałem by coś w nich zobaczył. Spuściłem wzrok. Nie zareagował, przypatrując się mi dalej, ma do tego prawo.

               

  Zimy podmuch powietrza uderzył w moje policzki. Ktoś otworzył drzwi do gabinetu.

Zdziwiony uniosłem głowę, mrużąc oczy. Nie wyczułem niczyjej obecności, żadnej niezarejestrowanej uprzednio chakry... Mimo że doskonale słyszałem stukot obcasów odbijający się o dębową podłogę. Nie poruszyłem się, wpatrując się w Hokage. Chociaż minęło tyle lat, Kakashi nie zmienił się w pewnych kwestiach w ogóle. Wciąż istniało coś, co było wstanie odebrać mu zdolność logicznego myślenia i całą potęgę, jaką opiewał się urząd Szóstego - kobiety. I to tylko te wyjątkowo piękne.

  Ustała krok przede mną, nie widziałem jej twarzy. Jednak po jej postawie oraz kształcie sylwetki i delikatności skóry odkrytych ramion, byłem pewny jej urody. I statusu. Takie kobiety jak ona nie były kunoichi. 

Błękitne włosy za łopatki, układały się w delikatne loki na jej ramionach, skręcając się mocnej przy końcówkach. Bił od nich zapach morskiej wody i trawy. Delikatna mieszanka zapachów niespodziewanie dobrze pasowała jednak do zwiewnej sukienki w kwiaty, jaką miała na sobie i sandałków na obcasie, zapinanych przy kostce. 

Ma ładne nogi. Przez sukienkę są jeszcze dłuższe... ale po co takim kobietom jak ona ubrania, prawda? Lepiej niech są nagie, jak te kurtyzany w Sunie... I posłuszne. Jak myślisz Sasuke, czy ona jest   p o s ł u s z n a? 

   - Przestań. 

  Słowo. Jedno niepotrzebne słowo, potrafi ponoć ściągnąć na ciebie gniew bogów. Na mnie ściągnęło gniew Hokage. Kobieta nie zareagowała, nawet się nie odwróciła. Tylko zamilkła, splatając dłonie za plecami.

Przekonałeś się. 

  - Czy coś się stało, Sasuke? - Mimo zdenerwowania w jego oczach, głos Hatake był spokojny, wyprany z emocji. Nieróżniący się intonacją od tego, którym zaszczycał mnie nieprzerwanie od kilku ostatnich lat. Tym razem sparowałem spojrzenie, nie dając po sobie poznać, że po raz kolejny tego dnia dopuściłem się aktu słabości. 

  - Nie. 

  - Po coś w takim razie przerwał? - zapytała. Szybko, ostro i bez zbędnych gierek w konwenanse. Była ze Skały, wyczułem to po jej akcencie. Sposób jej wypowiedzi także różnił się od dialektu konaszańskiego. 

Barwa jej głosu była przyjemna, nieco senna. Zadając w złości pytanie zabrzmiała więc wyjątkowo uwodzicielsko, jak kociak. Musiało to zrobić spore wrażenie na Kakashim, który zapomniał nawet o zasadzie wzajemnego szacunku, którą stosował względem ludzi przebywających w jego gabinecie. Niebieska ani na chwilę nie odwróciła się w moją stronę, dając mi tym samym do myślenia, co sądzi na mój temat. I jak bardzo pewnie poczuła się będąc obiektem zainteresowania Hokage. Miałem wrażenie, że się uśmiecha.

... i Mat.